.
Wróciliśmy z Torunia z głową pełną treści i z sercem też trochę pełniejszym. XX Trójkonferencja psychoterapeutów polskich była w tym roku naprawdę gęsta: od dyskusji o naukowym statusie psychoterapii po spotkania z twórczością, która również bywa swoistą formą terapii.
„Psychoterapia – między nauką a sztuką” nie była pustym sloganem z plakatu. To był temat, który wciąż na nowo wybrzmiewał zarówno podczas sesji plenarnych, warsztatów, jak i w rozmowach przy kawie.
Słowo „sztuka” pojawiało się głównie w kontekście rozmowy, obecności, intuicji – rzeczy, których nie da się opisać statystyką ani zamknąć w protokole. A jednocześnie nikt nawet nie próbował wyrzucać nauki za drzwi: była tuż obok, niczym wymagający, a jednocześnie troskliwy superwizor.
🎤 Dzień pierwszy – nauka, miłość i napięcia twórcze
Wykład inauguracyjny Arlene Vetere zaczynał się od tego odważnego słowa – „miłość”. Bez ironii, bez cudzysłowu. Vetere mówiła o Agape jako zasobie i zadaniu w terapii par: sile, która reguluje więź, przywraca ruch w relacji. Miłość bez kiczu. To było naprawdę poruszające.
Agnieszka Graff zaprosiła nas z kolei w świat kulturowych pułapek terapii. Zwróciła uwagę, że narracja terapeutyczna potrafi czasem zawłaszczyć doświadczenie osoby zamiast je otworzyć. A feminatywa „pacjentka” to nie tylko język – to wrażliwość na realny kontekst życia kobiety, która do nas przychodzi.
Jak zawsze błyskotliwy Tomasz Stawiszyński przypomniał nam, że: „Psychoterapia nie rozwiąże sporu między nauką a duchowością, i może właśnie dobrze”. Jego refleksja nie była cyniczna – raczej zapraszała do zaakceptowania napięcia, które jest wpisane w naszą pracę. Bo psychoterapia wydarza się właśnie pomiędzy – tam, gdzie ani wynik badania fMRI, ani metafora nie wystarczą same.
🧩 Dzień drugi – warsztatowy, emocjonujący i bliski
Ten dzień był wyjątkowy także dla mnie. Komitet Naukowy tworzyło imponujące grono ekspertów i ekspertek: Bogdan de Barbaro (przewodniczący KN), Szymon Chrząstowski, Czesław Czabała, Małgorzata Gałecka, Jarosław Gliszczyński, Barbara Józefik, Jacek Maślankowski, Zofia Milska-Wrzosińska, Łukasz Müldner-Nieckowski, Irena Namysłowska, Bogusława Piasecka, Hanna Pinkowska-Zielińska, Bartosz Zalewski. To oni zdecydowali o wyborze warsztatów.
Ogromnie cieszę się, że jednym z nich był mój warsztat – Barbara Sławik o „Sztuce tańca do muzyki emocji – TANGO EFT jako struktura sesji w terapii par skoncentrowanej na emocjach”
W tej edycji silnie reprezentowani byli absolwenci studium psychoterapii przy Laboratorium Psychoedukacji – na scenach pojawili się moi bliscy koledzy i koleżanki: Agata Cioczek o micie terapii jako aktu oskarżenia – rodzice, partnerzy, pacjent, i reszta świata w terapii indywidualnej, Cveta Dimitrova o samotności, zaufaniu epistemicznym i sztucznej inteligencji, Marcin Hermanowski o psychoterapeutach na ekranach. Filmy i seriale a psychoterapia, Katarzyna Pokropska i Aneta Mossakowska o razem w procesie zmiany – sztuka rozumienia procesu grupowego w terapii grupowej i Małgorzata Borowiecka o trzecim w relacji: psychoterapia pary jako subtelna sztuka rezonowania i trzymania. Słuchając tych świetnych specjalistów, czułam wzruszenie – różni, autentyczni, pełni pasji, mocno zakorzenieni w nauce i etyce psychoterapii.
Warto też wspomnieć świetny warsztat Łukasza Müldner-Nieckowskiego o wspieraniu zdrowej seksualności w terapii oraz kończący dzień warsztat Hanny Pinkowskiej-Zielińskiej i Bartosza Zalewskiego o perwersjach w terapii par – intensywny, ale bardzo potrzebny.
🗣️ Dzień trzeci – o szkoleniu i o przyszłości zawodu
Ostatni dzień otworzyła sesja panelowa o szkoleniu w psychoterapii prowadzona przez Macieja Żurka. Świetny zestaw spojrzeń:
Aldona Czajkowska – jak szkolić terapeutów dzieci i młodzieży
Joanna Skowrońska – szkolenie superwizorów
Mariusz Furgał – specyfika szkolenia terapeutów rodzinnych
Maciej Musiał – jak zostać psychoanalitykiem?
Rafał Bornus – szkolenie wielomodalnościowe
A na koniec – ustawa o zawodzie psychoterapeuty. Niełatwy temat, ale bardzo ważny. Bo marzenie o profesji, której fundamentem jest odpowiedzialność i bezpieczeństwo pacjentów, musi spotkać się z realnością procesu legislacyjnego. informacje o aktualnym stanie projektu przekazali Anna Grzelka – koordynatorka Grupy Roboczej i dr Łukasz Müldner-Nieckowski – Krajowy Konsultant ds. psychoterpii.
🎥 Za kulisami transmisji
Konferencja to nie tylko sceny i wykłady. To też zaklinanie technologii, sprinty z mikrofonem, i śmiech przy kawie. A dla mnie – pierwszy w życiu live na YouTube Grupy Roboczej.
Dziękuję wszystkim, którzy dawali znać na czacie i później, że transmisja była potrzebna i z niej korzystacie – to było dla mnie ogromne wsparcie i satysfakcja! 😄
Relacje można nadal obejrzeć 👉TUTAJ
❤️ Ludzie, dzięki którym to ma sens
Wzrusza mnie, że w tak zróżnicowanym środowisku – psychoanaliza obok CBT, systemówka obok EFT, humanistyczna obok gestaltu – potrafimy być razem. Nie dlatego, że zgadzamy się co do wszystkiego. Ale dlatego, że łączy nas wspólna troska: dobro osób, które do nas przychodzą.
✨ Za dużo dobra naraz
Konferencja była tak przeciekawa, że chwilami aż… frustrująca. Program pękał w szwach od pasm równoległych – wykłady, warsztaty, dyskusje, panele, wydarzenia specjalne. Doświadczyliśmy czegoś w rodzaju klęski urodzaju: gdziekolwiek poszliśmy, w tym samym momencie za ścianą działo się coś równie fascynującego.
Ciągle jeszcze koimy w sobie małe terapeutyczne poczucie straty – bo choć w tej pracy staramy się uważnie towarzyszyć pacjentom w jednym gabinecie na raz… to na konferencjach marzyłaby się nam czasem zdolność bilokacji 😉
💡 Co zostaje?
✔️ przekonanie, że psychoterapia to ani tylko protokół, ani tylko metafora
✔️ wdzięczność za ludzi, którzy chcą rozmawiać poważnie i bez arogancji
✔️ poczucie, że różnorodność podejść to nie problem – to siła
✔️ wiara, że można łączyć światy zamiast budować mury
Toruń był piękny. Światło jesieni 🍂🍁🍄🟫, rozmowy, dobre myśli.
Wracamy do gabinetów z myślą, że choć w naszej pracy nieustannie dokształcamy się z nauki, to największą sztuką pozostaje po prostu usiąść naprzeciwko człowieka i być z nim w tym, co przynosi.